Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Duo Reges: constructio interrete. Omnis enim est natura diligens sui. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Sed quot homines, tot sententiae;

Idem adhuc; Frater et T. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Num quid tale Democritus?

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

• Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
• Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare?
• Quod quidem iam fit etiam in Academia.
• Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
• Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

• Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.
• Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.
• Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.
• Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?
• Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.

Idemne, quod iucunde? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; At enim hic etiam dolore. Tum mihi Piso: Quid ergo?

Immo alio genere; Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Deinde dolorem quem maximum? Confecta res esset. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quod cum dixissent, ille contra.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Poterat autem inpune; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quippe: habes enim a rhetoribus;

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? An hoc usque quaque, aliter in vita? Dici enim nihil potest verius. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.